مثبت‌اندیشی نوعی بینش امیدوارانه وخوش‌بینانه به خود، خدا و مجموعۀ هستی است. بر اساس سند تحول بنیادین، یکی ازاهداف عالی آموزش‌وپرورش تربیت نیروی شاداب و امیدواراست. متون کلاسیک ادبیات فارسی به ویژه مثنوی مولوی سرشار از اندیشه‌های مثبت و امیدوارانه است. ازاین‌رو دراین جستار بر اساس نظریۀروانشناسی مثبتگرا، مثبت‌اندیشی از سه منظر کلی بررسی شده است، پس از تفسیر و تحلیل هر کدام از این شاخصه‌ها، روابط میان این سه عنصر بررسی و برای هر کدام شواهدی از مثنوی ذکر شد. این پژوهش به روش تحلیلی و توصیقی با ذکر اسناد کتابخانه ای صورت گرفته است و جامعه آماری آن مثنوی معنوی مولوی است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که با توجه به غنای فرهنگی مثبت اندیشی، مولفان کتاب های درسی باید نسبت به گنجاندن متونی با مضامین سازگار با روانشناسی مثبتگرا و سازگار با اهداف سند تحول بنیادین در منابع آموزشی اهتمام داشته باشند.
)