TY - JOUR ID - 685 TI - پاکدامنی و پوشیدگی زن در جلوه‌گاه شعر پارسی JO - پویش در آموزش علوم انسانی JA - HUMAN LA - fa SN - AU - یعقوبی, حسن AD - دکترای زبان و ادبیات فارسی، مدرّس دانشگاه فرهنگیان Y1 - 2018 PY - 2018 VL - 3 IS - 9 SP - 46 EP - 59 KW - : پوشیدگی KW - پاکدامنی KW - خویشتنداری KW - زن KW - شعر پارسی DO - N2 - در شعر و ادب پارسی، همواره از پوشیدگی و پاک‌‌دامنی، به عنوان مهم‌ترین و اساسی‌ترین ویژگی‌های زن نام برده شده است. علاوه بر این، زندگانی خانوادگی جامعه ایرانی، همیشه بر این اساس استوار بوده که زن‌ها با مردان بیگانه آمیزش نداشته باشند و شیوۀ زندگی در خانه‌ها نیز به‌صورت بیرونی و اندرونی بوده است. باور به پوشیده‌بودن و مستوری به‌عنوان صفتی بارز و ارزنده برای زن، موجب شده است که در شعر، مجازاً به‌جای واژۀ زن و دختر، از صفت مهم او، یعنی پوشیده، پوشیده‌روی و پوشیده‌رخ استفاده شود. در دنیاى پاک شعر فردوسى، زن ایرانی، نژاده، عفیف، خویشتن‌دار و پوشیده است و دارای صفات والای انسانی. زنان عفیف و باحیاى شاهنامه، زیبا هستند و صاحب جمال و همواره خود را از چشم اغیار مى‌پوشانند و به این امر مى‌بالند. این باور و اندیشه، در شعر دیگر شاعران بزرگ ایران به‌وضوح نمایان است، چه آنجا که آشکارا به این موضوع اشاره دارند و چه آن‌گاه که در قالب صور خیال و تصویرپردازی‌های شاعرانه، از مضمون پوشیدگی، پاک‌دامنی و حیای زن، سخن به میان می‌آورند. در این مقاله با نگاهی به شاهنامه و آثار شاعرانی دیگر، به بررسی موضوع پوشیده‌بودن و پاک‌دامنی زن در این آثار پرداخته شده است. UR - https://humanities.cfu.ac.ir/article_685.html L1 - https://humanities.cfu.ac.ir/article_685_8c2dc9ed43d60d1c57d66007252f2348.pdf ER -